Betty van Waesberghe

Jos... de collega

Afscheid Jos Lagro 11 mei 2007

Het afscheid van Jos komt te vroeg en te plotseling. Normaal gesproken zouden we hier aan het eind van het volgend studiejaar hebben gestaan om op een feestelijke manier afscheid van hem te nemen bij zijn pensionering.
Jos werkte al heel lang bij ons. Op 1 augustus 1975 startte hij bij de Christelijke Pedagogische Academie Klokkenberg te Nijmegen (een van de rechtsvoorgangers van wat nu Pabo-Arnhem is) als docent rekenen en wiskunde. Begin jaren negentig legde hij zich steeds meer toe op het vak informatica, tot hij zich daar tenslotte volledig op richtte. Naast vakdocent is Jos ook verschillende jaren thema-docent geweest en was hij betrokken bij veel ICT-projecten, de website van de Pabo en was hij lid van het OSPA-bestuur.

Een van mijn eerste herinneringen aan Jos als collega stamt uit de tijd dat Jos docent rekenen was en hij mij vroeg om tijdens een van zijn lessen iets te komen vertellen over rekenproblemen. Ik studeerde toen orthopedagogiek en hield mij daar onder andere ook mee bezig.
Jaren later toen ik op de pabo kwam werken raakte ik voortdurend met hem in discussie over de pedagogen en de pedagogiek. Volgens hem was het geen vak en onderwijskunde vond hij nog erger, alhoewel ik denk dat dat varieerde bij Jos afhankelijk van je achtergrond (pedagoog of onderwijskundige). Volgens hem was ik een van de weinige pedagogen die er net mee door konden. Stiekem was hij volgens mij wel gecharmeerd van een van de coupletten uit ons pabolied:

Parkhurst, Steiner, Decroly, Ligthart, Petersen, Dewey, Frobel, Korczak, Piaget, Montessori en Freinet, Laevers, Kohnstamm, Reggio, Langeveld en Jos Lagro. Geen brug te ver, geen zee te hoog. Wij hebben elke pedagoog.

Een paar jaar geleden maakten we ons allemaal erge zorgen over zijn gezondheid. Jos kon maar moeilijk begrijpen dat dat samenhing met het feit dat we om hem gaven. Uiteindelijk beterde hij zijn leven. Hij stopte met roken en probeerde gezonder te leven. Het afgelopen jaar startte hij met blokjes wandelen en sinds een aantal maanden fietste hij. Hij was genomineerd voor de Fietsaward van periode 3 en de jury had besloten hem inderdaad die prijs uit te reiken. Helaas hadden we hiervoor nog geen datum geprikt, dus zijn glunderend gezicht bij zo'n uitreiking moeten we zelf bedenken. Dat is niet zo moeilijk, denk ik.

Jos was een betrokken en sympathieke collega die zeer geliefd was bij studenten. Op de website staan prachtige teksten van zowel collega's als studenten. Wat opvalt is dat bijna iedereen schrijft over zijn geweldige humor en zijn behulpzaamheid. Twee karakeristieken van Jos, maar daarnaast ook een kritische collega. Altijd in voor een scherpe vraag, een definitiekwestie (wat is een competentie bijvoorbeeld) of een cynische opmerking, meteen gevolgd door een boeiende discussie die meestal eindigde met een bulderende lach over een of andere opmerking die hijzelf maakte.

Het ging de laatste tijd goed met hem. Hij fietste, was weer aan het schilderen met collega's, zat op Engelse les samen met anderen (probeerde mij ook over te halen), maar maakte zich wel zorgen over de tijd na zijn pensionering. Kan ik dan misschien af en toe nog een projectje voor de pabo doen had hij al gevraagd. Sinds vorig jaar was hij lid van het OSPA-bestuur (oud-studenten en personeelsleden Pabo Arnhem), waardoor hij ook na zijn pensionering betrokken kon blijven bij onze pabo. Ik herinner me een mailtje van hem na een etentje met het bestuur. In dat mailtje komt een andere kwaliteit van Jos tot uiting: zijn markante taalgebruik.
Ik citeer:

De maaltijd is me goed bekomen. ...ik heb genoten van de beschaafde sfeer, de gesprekken op niveau, de attitude van de disgenoten. Ook de verstrekte levensmiddelen, gepresenteerd in een Limburgs tempo, waren van aangename kwaliteit. ... Kortom ik onderschrijf het emotionele pleidooi van de praeses van onze OSPA, dit soort teambuildingsbijeenkomsten vaker te organiseren. En een hoeraatje voor degene die de bistro heeft uitgezocht en degene die onze zinnenstrelingen heeft betaald.

Tijdens onze tweedaagse in Zeddam heb ik nog uitgebreid met hem zitten praten over onze onderwijsvernieuwing. Ik had me al gewapend tegen allerlei kritisch commentaar, maar tot mijn grote verbazing was Jos enthousiast. Hij was te spreken over het werken in stamgroepen wat we als didactische werkvorm hadden gekozen.

We zullen hem missen. Het is raar te bedenken dat we hem niet meer zullen tegenkomen, zijn bulderende lach niet meer zullen horen, hem zijn grapjes en spitsvondigheden niet meer horen delibereren en vooral 's ochtends tussen kwart voor en kwart over acht. Het was een genot om 's ochtends op de pabo aan te komen en dan Jos aan te treffen in de personeelskamer in het gezelschap van, in ieder geval Frank en Hans en meestal Brigitte en vaak ook Carolien en Dick. Alles werd dan even doorgenomen: de politiek, de onderwijsvernieuwing, de hele wereld. Scherp, soms cynisch, provocerend, vol humor.

Jos was een man met twee kanten: enerzijds zeer sociaal, gesteld op mensen en het contact met hen. Anderzijds ook zeer gehecht aan zijn privacy en mensen op afstand houdend. Altijd zeer attent naar collega's. Het mailtje dat ik net citeerde, maar ook de bedankjes die hij stuurde naar organisatoren van evenementen zoals ons jaarlijks uitje. Het blijft een raar gevoel dat hij er niet meer is. Hoewel hij nog maar voor 50% werkte en vooral in onze avondopleiding lesgaf, is het al een hele week zeer stil en leeg in ons gebouw.

Dag Jos, we missen je.