Dorethe Westerbaan

Jos... de buurman

"Ik loop even langs Jos"

Vijftien jaar geleden kwam Jos ons leven binnen wandelen. Als achterbuurman ontmoetten we elkaar regelmatig op de parkeerplaats bij de auto's en een korte begroeting groeide langzaam uit tot een praatje.
Jos zat namelijk nimmer om gespreksstof verlegen. In eerste instantie was er voornamelijk contact tussen Henk en Jos, we spreken over begin jaren negentig en de gesprekken tussen de mannen gingen veelal over computers.
De kinderen groeiden op en Jos was een grote steun voor ons in het meedenken in de jaren dat Bas en Bram op de basisschool zaten. De band versterkte en de kinderen waren gek op hem, urenlange gesprekken aan tafel waar ze aan elkaar gewaagd waren en elkaar geen haarbreed toegaven.

Voor onze dochter Renee was hij altijd lief en vaak ging hij bij mij te rade wat voor een cadeautje zo'n meisje wel niet voor haar verjaardag moest krijgen. Iedere verjaardag was hij van de partij met een met veel zorg uitgezocht cadeau. Mij verwende hij altijd met een bos bloemen omdat hij mij wel eens had horen mopperen nooit bloemen te krijgen. Met een brede lach op zijn gezicht overhandigde hij altijd de cadeaus.
Het was gezellig als Jos er was, hij drong zich nooit op en schatte altijd in of hij op een gelegen moment binnenkwam vallen. De hond kroop op zijn in sandalen gestoken voeten en je zag hem genieten van de warmte die hij kreeg.
Schoenen droeg Jos nooit, "daar heb ik de voeten niet voor", zei hij dan, en aan het al dan niet dragen van sokken kon je afleiden of het zomer of winter was.

Om uiterlijke schijn gaf hij niet en dit was dan ook een doorn in het oog van de buurt. Zijn huis en tuin lagen er onverzorgd bij, we hebben ooit wel een poging gedaan met een aantal buurtjes zijn voortuin op te knappen en de ramen te zemen. Jos ging het vanaf nu bijhouden, maar zoals Jos was, hij zat altijd vol met plannen maar schoof ze, net zoals toen, eeuwig voor zich uit.
Zo kon hij ook dagen tot maanden nadenken over de aanschaf van een artikel, gekochte spullen nog wekenlang onuitgepakt midden in de kamer laten staan, evenzo als de kerstboom, die steevast tot de Pasen bleef staan en pas daarna werd opgeruimd.

Zijn verjaardag vierde hij niet, maar wij gingen trouw in januari met een taart op bezoek en voor de gelegenheid maakte hij het dan altijd gezellig. En toen we het dit jaar met zijn allen vergeten waren (Jos had het namelijk nooit over zijn eigen verjaardag, zo onzelfzuchtig als hij was), vlogen we in paniek halsoverkop naar de bakker voor een taart. We vonden het zo erg dat we per slot van rekening Jos zijn verjaadag konden vergeten. Maar Jos, die het vast zelf ook niet in de gaten had, wimpelde onze excuses met een grote glimlach weg en genoot van al het gedoe.

Schoolvakanties begonnen altijd met een paar dagen rust, we zagen Jos niet tot nauwelijks en konden aan zijn auto zien of hij al dan niet er even uit was geweest voor een bezoek aan de AH. Want van lekker eten hield Jos en hij kon heerlijk koken.

Een paar jaar geleden ging het niet zo best met Jos, overgewicht en benauwdheidsklachten plaagden hem. We maakten ons grote zorgen maar eigenwijs als ie was liet hij zich niets zeggen. Uiteindelijk keerde het tij en hij stopte subiet met roken, viel kilo's af en het laatste jaar zagen we hem blijmoedig dagelijks op zijn nieuwe fiets rondrijden. Hij zag er goed uit en had meer conditie dan ooit. Hij fietste mij er met gemak uit en daar had hij dan weer vreselijk veel plezier om. Hij wilde zijn rookvrije leven vieren met zijn studenten en in een snoepwinkeltje in Grave kochten we chocoladesigaretjes die hij zou uitdelen.

Samen met Henk bezocht hij regelmatig het concertgebouw in Amsterdam en in de klassieke muziek vonden ze elkaar. Vorige zomer zijn ze nog met Bas en Bram een dag naar Amsterdam geweest, een concert van Shostakovich waar ze nog dagen over napraatten.

De vrijdag voor zijn overlijden zijn ze, Jos en Henk, naar Rotterdam geweest, op uitnodiging van Anique. Hiermee begon de voorjaarsvakantie voor Jos. Zoals wel vaker, en we gewend van hem waren, bleef het het weekend rustig rondom zijn huis. Het was zonnig op Koninginnedag en zijn zonnescherm en deur dicht. Niets ongewoons. Ik liep op dinsdag nog bij hem langs maar de poort was afgesloten en ik baalde een beetje dat hij er niet was, wilde even kletsen en een kop koffie in de zon. Zijn auto, waar hij zo blij mee was, knalgeel, stond te glimmen in de zon van de turtle wax. Wel een beetje scheef geparkeerd. Dit viel me op omdat hij altijd op me mopperde dat ik zo scheef parkeer. Jos deed dat altijd heel keurig, maar vooral langzaam!

Vrijdag 4 mei, begin van de middag, hoor ik Henk de ons zobekende woorden "ik loop even langs Jos" uitspreken. En daar waar we in ons achterhoofd altijd bang voor waren bleek harde realliteit te zijn.

De zon scheen stralend, kinderen speelden en de vlaggen in heel Nederland hingen halfstok.
We hebben hem zijn huis zien verlaten op een manier waar we ons in de verste verte geen voorstelling van hadden kunnen maken, maar weleen manier waarover Jos zich waarschijnlijk had zitten verkneukelen.

De wetenschap dat hij vredig is ingeslapen met Mahler nog in zijn hoofd, sterkt ons---maar doet de pijn nog niet verminderen van het verlies van onze Jos.
De woorden "ik loop even langs Jos"zullen we nooit meer vergeten.