Gabriëlla de Jong en Mieneke Tempelmann

Jos... de schilder

De herinneringen aan Jos die we voorlezen zijn geschreven door de leden van de woensdagavond --- schilderclub: Astrid, Eva, Mieneke, Albien, Marie --- Helene, Annemarie, Toos, Mattie, Karin, Maudi, Annemarie en Gabriella

Bijna iedere woensdagavond zag ik Jos al door mijn keukenraam. Hij arriveerde vaak als een van de eerste leden van de schilderclub. Jos wachtte dan op de parkeerplaats met zijn schilderstas tot de anderen arriveerden.

Jos zat en genoot. Vorig jaar had hij Kees nog waarmee hij de draak kon steken over van alles en nog wat. Dit jaar werd dat wat lastiger. Maar het zag er naar uit dat Jos voelde dat wij vrouwen hem wel mochten en dat de cynische grappen niet zo noodzakelijk waren. Liever niet zelfs.

Maar altijd een beetje uitdagen en vaak een grap en een grol. Jos zat vol verhalen. Een half uur veel lawaai in het schilderatelier en dan werd het rustig. Meestal zat Jos te tekenen, maar de laatste weken werkte hij aan een schilderij waar hij zelf, terecht, erg trots op was.

Woensdag twee weken geleden was de laatste bijeenkomst van de schilderavonden voor dit seizoen. Mieneke en Jos stonden op de parkeerplaats en gaven aan dat zij niet naar binnen wilden, veel te mooi weer. We gingen uiteindelijk buiten model tekenen in een sprookjesachtige lentetuin. Het was stil en prachtig. Jos installeerde zich op de picknickbank waar hij een modeltekening maakte a la Picasso. We borrelden nog even na en het volgende uitstapje werd besproken. Een dag schilderen rond de boot van Toos. Jos glom al bij het idee.

Even later liep iedereen richting auto's en Jos zei plotseling tegen Albien "Ik voel me echt een bevoorrecht mens dat ik bij deze groep mag horen." Een lach, verbijstering en ontroering bracht deze zin te weeg. Wat viel hierop te zeggen?
Albien zei dan ook niet veel.

We namen afscheid en stapten in onze auto's.

Drie weken geleden zijn we met de schilderclub nog naar Dusseldorf geweest.
Jos had veel zin in het uitstapje en boodt zichzelf direct aan als chauffeur.
"Ik wil wel een levende Tom Tom naast me" zei hij. Iemand moest de weg wijzen want daar had hij geen gevoel voor. En zo geschiedde. Astrid werd Jos zijn levende Tom Tom.
Onze schildersclub reisde er met drie auto's heen.
Toos en Astrid reden met Jos mee in zijn nieuwe knalgele bolide.
Toos deelde rolletjes pepermunt uit.
We vonden samen de weg, naar Dusseldorf en van het ene museum naar het andere.
- We liepen soms veel te hard -

Jos leverde zo zijn commentaar:
"de uitvergrote kokosmatten: het zindert van de muur af".
Hele grote beschilderde koperplaten vond hij prachtig.
En gelachen hebben we om al die mensen op hele grote foto's die net over ons heen keken.
We hadden een heerlijke dag.
Indrukwekkende kunst van Picasso, veel zon, mooie terrassen en de Rijn dwars door de stad.

En uiteindelijk, na wat fantasievolle omwegen over prachtige binnenweggetjes, bracht hij ons weer thuis.

Ongelooflijk dat zijn weg hier, nu al is geeindigd.